جمعه که مي رسد شال و کلاه مي کني

کوک مي شوي روي کفش ها

رو مي زني به خيابان ها

تبعيد خاطرات مي شوي

دست مي بري در انتهاي قصه

تا خودت را تبرئه کني از تنهايي..

 بعد از تو

خانه مریض شد

و درد

هر روز

کوچک و کوچکترش می کند

حالا

تنها

نیمی از اتاق مانده است

تا گاهی بی خوابی هایم را به آن برسانم

و کمی از آشپزخانه

که یک نفر را هم سیر نمی کند.

من در هیاهوی نبودنت ، بودن را با خود تکرار میکنم

که مبادا نداشتنت مثل همه روزمرگیها عادت شود.......

من در خیال تو با تو همقدم میشوم تمام کوچه هایی که تنگتر از دل من یکصدا تو را فریاد می زند........

من از این بهانه های همیشگیت لذت میبرم چرا که میدانم هنوز در قلبت جایی هست که برایم بهانه نیامدن بگیری...........

بگذار با سایه تو که روبرویم ایستاده خلوت کنم بگذار نفس به نفس تمام خاطره ها را مزه کنم ،

هنوز هم همان طعم گس خرمالو می دهد.............

بگذار توهم باشد ولی تو هم باشی که با نگاهت خاموش بمانی و در سکوت به حرکاتم بخندی..........

شهر من بی تو آسمانش بی غروب شده یا شاید من چشمانم جز رنگ تردید هیچ نمیبیند

تمام دست های دنیا هم که در دست من باشند

اصلا اگر روز به اِذن من رو به سیاهی رَود

شب به خواست ِ من ‌، رو به سپیدی

باز اگر

تو دست مرا نگیری

دستی دستی

سنگین تر از تمام "اتفاق" ها

به‌روی زمین خواهم "افتاد"

راستی تا یادم نرفته

حالا که غصه هایم برای خودشان مردی شده اند

می‌شود

برایم قدری لالایی بخوانی ؟

از آن لالایی هایی که

هوش از سر کودکی هایم می‌بُرد ؟

خواستي تا گله از اين غم جانكاه كنم
نفسي مانده مگر تا ز غمت آه كنم ؟

تو هماني كه بنا بود كبوتر كه شدم
سفري دور به همراه تو تا ماه كنم

امشب اما سر پرواز ندارم ، بايد
دست احساس تو را از دل كوتاه كنم

خالي از عشقم و از عقل ، ببين! آمده ام
سر پر شور تو را نيز پر از كاه كنم

بايد امشب بروم بر سر يك بام بلند
شهر را از خطر چشم تو آگاه كنم !

آنقدر
پشت کوه های نقاشی گیر کردی

که هر چشمی در انتظار آمدنت بود

به خواب رفت

و قطاری که هرشب

خجالت خالی بودنش را سوت می کشد

خواب مردانه ای است

که صبح های بسیاری تعبیر شده است

راستش هنوز

حرف های زیادی در دلم مانده است

و خودکارم هنوز

ته مانده ی جوهری دارد

و دوستانم هنوز

شعرهای سوزناک مرا دوست تر دارند

وگرنه با تو می گفتم

آنکه تمام عمر در ایستگاه ایستاده است

سوزنبان پیری است

که دیگر نه تکان دادن دستی خوشحالش می کند

نه تکان دادن دستی غمگینش .

اوهامت را در خودت بریز

این خواب ها با هیچ تعبیری سر عقل نمی آیند.

کابوس های تو، آنقدر مستند هستند

که زیر سرت

از پاشنه هیچ رویایی / بلند نشود..

اوهام یعنی

آن غریبه که تازه وارد خوابت هست

همان لولویی است،

که فرداشب از ترس دیدنش در خواب

روی بی خیالی قــــرص ها، دایورت می شوی..

اوهام یعنی

خودت را با هر غریبه ای که حساب کنی

آخرش یک وجب از تنهایی ات، آن طرف تر نمی روی..

یعنی

هیچ ضمیری آنقدر خودآگاه نشده

که اضافه استعاری رویایی ات شود..

 ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ :

"ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ" !

"ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻢ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻭ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﯼ "!...
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ

ﺑﻌﻀﯽ ﺩﺭﺩﻫﺂ

کمـــر ﺧﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﻪ ﺍﺑﺮﻭ

شب اما برای من است،

وقتی فکر می‌کنم این وقتِ شب

مگر چند نفر بیدارند؟

و از میان آنانکه بیدارند،

مگر چند نفر به تو فکر می‌کنند؟

و از میان آنانکه که بیدارند و به تو فکر می‌کنند،

مگر چند نفر می‌توانند،

صبح فردا شماره‌ات را بگیرند،

و این شعر را برایت بخوانند؟

جزوه های سر رفته از حوصله
کتاب هایی که خودشان را به رخ میگرنم می کشند
و یک روح خسته در من
که خودش را به دست اقبال می سپارد
..
..
..

گیج می خورم روی تمام مسائل اثباتی
به احتمال که می رسم
تمام جبرها به نبودنت قسم می خورند..
و مساحت هاشور خورده نبودنت
هرگز تن به حساب کتاب من نمی دهد
..
..
..

تنهایی..
تو و ساعت سر رفته از حوصله ام..
تمام سوال ها را با جای خالی ات جواب خواهم داد
من از پس امتحان نبودنت، بر نخواهم آمد..

"و ان یکاد" می خوانم
تا وانمود کنم
هنوز در راهی.. / که هنوز می آیی..
و تا رسیدنت
مدام، سر به آینه خواهم زد..
...

کمی با آن روی سگم مدارا می کنم..،
و بی اعتنا به فحش های در دست انتشار زیر لبم
ساعتی را مرور می کنم
که زار نیامدنت را می زند..
.
.
.
می دانی
من هنوز از چشم اتفاق / نیافتدم..
وقتی حادثه ها هنوز هم هیچگاه / خبر نمی دهند..

بیا و دلت را وثیقه بگذار
که به قید تو
از تنهایی انفرادی آزاد شوم

بیا
تا درب بی کسی اجاره ای به شرط تملیکم
به روی مهمانی باز شود
که قبل از خدا
حبیب دل من است..

بیا
تا چشم هایم را
بد عادت به دیدنت کنم
و زندگی را
آنقدر جدی بگیرم
که نای خون گرم بودن
برای پذیرایی از مرگ نداشته باشم..

.
.
بیا
می خواهم در قامت کسی قدم بر دارم
که سرش به تنش می ارزد..

شب های تابستان
غصه دنیا به دلم میریزد !
میدانم
عادت داری
پنجره اطاقت را باز بذاری
و ماهِ نامرد
با خیالِ آسوده
تا صبح
تماشایت میکند.

خودم را هم آتش بزنم
لوکوموتیو تو
چشم سفید تر از
دیدن ریزش کوه است
وقتی همیشه ریلی زیر نیم ریل توست..

این راه آهن
هیچ ادامه ای ندارد
من می سوزم و تو سرت به سنگ خواهد خورد...

دهقان فداکار را
قطاری درک می کند..،
که صابون کوه به تنش خورده باشد..

آدم ها می آیند، زندگی می کنند ، می میرند و می روند،

اما فاجعهء زندگی تو ، آن هنگام آغاز می شود که آدمی می میرد اما نمی رود،

میماند و نبودنش در بودن تو چنان ته نشین می شود که تو می میری در حالی که زنده ای

و او زنده می شود، در حالی که مرده است

آدمیزاد است دیگر، گاهی یادش می‌رود مواظب خودش باشد، خط می‌افتد روی شیشه‌ء دلش، غصه انبار می‌شود توی دلش، ابر می‌شود، باران می‌شود، سرگردان می شود، گم می شود حتی، چشم باز میکند می بیند قسمتی از خودش جا مانده توی تونل زمان.

از یه جایی دیگر خودش نیست،خودت نیستی هیچ چیز سر جای خودش نیست، تو هم آن آدم قبلی نیستی، انگار احساست را توی یکی از همان خانه ها،کوچه ها ،مغازه ها ،کنار آدمی که دیروز آشنا بود جا گذاشتی، فکر میکنی گم شدی اما این خانه،این کوچه،این مغازه،این آدم ها همان آدم های دیروزی ند همان مغازه و کوچه و خانهء دیروز،اما تو دیگر آن آدم دیروز نیستی...

بعضی وقتها آدم با خودش هم غریبگی میکند با خودش هم غریبه می شود گاهی و بدترین حالت وقتیست که توی دالانای خودت گم شوی. بشینی جلوی آینه و زل بزنی به چشمهایت و هی خودت را نگاه کنی ونشناسیش. خیابانهای صورتت، کوچه های چشمهایت ،پیچ در پیچای روحت حتی غریبه اند و همه چیزش ناآشناست، به همه میتوانی دروغ بگویی، مگر آینه، الا خودت...آدم است دیگر،گاهی دلتنگی‌هایش آنقدر زیاد میشود که نسبت به خودش هم بیگانه می شود...

 قبول حق با توست

من بيمار روحي

من ديوانه ي رواني

من زشت

من بي کلاس

من دهاتي

.
.
.
ولي گوش کن دافي

من هنوزم بوي بهمن بلندم را از

تمام عطرهاي ورساچي تو بيشتر دوست دارم.
.......................................................

شب باشد و من
که به تنهایی
میان باغ گیسوانت گم شوم و آواز بخوانم ...

آرام
از ارتفاع مژه هایت پائین بیایم و
گیلاس چشمانت را بچینم

شب باشد و من
که یتیمانه
چشم به سخاوت دستانت بدوزم

شب باشد
تو باشی و منی که غرق در توام
به هر چه خورشید است ،
پشت خواهم کرد.

دست هایم را
سر به زیر جیب های خالی ام می کنم
که از پس توجیه
عشق نشسته در دلم بر نمی آیند..
و در سیگار بهمنم آتش خواهم زد
احساسم را..،
تا میخکوب نگاه های معنی دار این حوالی نشوم.
بگذار جای خالی ام
در آغوشت
از دهان بیافتد..،
.
.
خنده هایم را نبین
این خنده ها برای مبادای درد هاست
این خنده ها
تنها دردهایم را بی درمان تر می کند..
مادامی که حساب بانکی ام
از غرورم، انتقام می گیرد.. ...

باز سرفه هاي خشک سيگار؛

مستي بي وحشت؛

ساعت 12 شب و خياباني آرام؛

خاموشي سگ ها؛

روزهاي بي خاطره و تکراري هاي مدام...

تنهايي

فکر

سيگار

فکر

سيگار

سيگار

سيگار...

آري سيگار پشت سيگار...!!!

نگران هیچ کدام نیستم
نه تختی که شب ها به سختی می خوابد
نه میزی که اشتهایش را از دست داده
نه راحتی، که این عصرها نیست
هیچ کدام...نه!
هر غروب تنها روبروی آینه می‌ایستم
و نگران مسواکی می شوم
که روزهاست بی جفت مانده.

ﻣﺮﺩ ﻫﺎ ، ﺍﺳﻤﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ..

ﺯﻥ ﻫﺎ ، ﺑﻪ ﺁﻫﻦ ﭘﺮﺳﺘﻲ ..

ﻣﺮﺩ ﻫﺎ ﻭ ﺯﻥ ﻫﺎ ، ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ..!!

ﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻧﺎﻟﻨﺪ .....

ﺟﻤﻠﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﻱ ﻓﺮﺍﺭ ، ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ، ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﻢ ..!

ﺍﻣﺎﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ، ﺩﺧﺘﺮ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ، ﭘﺴﺮ ﻫﺎ ﺑﻲ ﺻﺪﺍ ..!

ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺴﻲ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺗﻨﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ..

ﻣﺮﺩ ﻫﺎ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﮑﻦ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ!

ﺯﻥ ﻫﺎ ﺗﺎ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻲ ﺍﻡ ﻭ !

می بخشم کسانی را که هرچه خواستند بامن ،

بادلم و با احساسم کردند

و مرا در دور دست خودم تنها گذاشتند

اما از آنها سپاسگذارم که یادم دادند:

چطور زندگی کردن را

حتی اگر بهترین ها را از دست بدهم

این زندگیست که بهترینهای دیگر را برایم میسازد

یادم دادند:

آنرا بخواهم که به التمـــاس آلوده نباشد ...

حتی زندگی

پروردگـــارا

به من بیاموز در طول عمرم

آهی نکشم برای کسانیکه دلـــم را شکستند

من، رد ِ پایت را از سر ِ راه نیاورده ام

  که با پاشنه هر سیندلایی پایکوبی کنم

خنده ات را /به هر فلاش ِ فاحشه ای ننشستم

که شبیه مونالیزا به دل ِ دیواره ها نشسته باشی ....

  من تو را / با تمام ِ بی کسی ام کشف کرده ام وقتی که چشم هایت 

نگهبان ِرشوه نگیر و خواب آلود ِ ناشناخته هایت بود

  تو را دزدیدم از تقدیر و پیش خدا انکار کردم داشتنت را تا

  به بهانه ی عدالت / خنده هایت را به مساوات تقسیم نکند ....

تو را به رابین هود لو ندادم .... به آرش از ،تیر ِ چشم هایت نگفتم ....

فقط با خودم دوره کرده ام...چهل دزد ِ نگاهت را

  که از من هزار بغداد / دل برده اند

  برای همین است دلگیر که میشوی ، از ایفل تا افلاطون را بالا و پایین می

  کنم

  آتش میگیرم و به ابراهیم هم رحم نمی کنم

  سیل می شوم و نوح را هم غرق می کنم

  می میرم / و آبروی عیسی را می برم

  برای همین است دل که می دهی / در خودم که هیچ در ناخدا هم

  نمی گنجم

  تمام بادبان ها را بر آب می دهم

  تمام گنج ها را به نقشه ای که برایم کشیده می فروشم

  گم می کنم ،خودم را در دست و پای نداشته ام

  کودک می شوم با دلهره ای 8 ریشتری

  لب هایم را بیشتراز / پیزا کج می کنم ... و بی اختیار تر از نوزادگیم می

  خندم

  .

  .

  .

  حالا خودت انتخاب کن

  سیندرلا باشی یا سینوهه

  الیزابت خطاب شوی در حوالی شاهزاده

  یا آناستازیا در قلعه های پر نگهبان

 تولستوی در تو بماند یا همینگوی خسته از توصیفت شود ، آخرش

 من در تمام داستان هایی که پایت را وسط بکشد / دست می برم

 تا برای یک شب هم شده از آغوشت ...هزار اتفاق نانوشتنی را

 قبل از ذهن نویسنده / در تو بیفتم

همان یک شب ِ واقعی به هزار و یک شب ِ قصه ات

  می ارزد

قرص هایت را که به نرخ روز بخوری
تمام دردها
بر زهر خنده هایت تقسیم پذیر می شوند..،
آنقدر که
جنون را در خودت مرتب میکنی
مبادا
پای آلزایمرت به خواب رود..

از روایت عشق، بلند شو.. کنار برو
باور کن تو آنقدر پرتی،
که هیچ عابری، گذارش به تنهایی ات نمی افتد..
تو مادامی
محتاج چسب زخم نمی شوی
که از تنـــــــهایی ات، بریده نشوی..

باور کن
گاه به آسانی افتادن از چشم های کسی
سقوط می کنی.

راهی شدن دست من نبود ........

آنقدر رسیده ام که دیگر مقصد را احساس نمی کنم

تنها پی برده ام که هیچ وقت شروعی در کار نیست

و از هر کجا ظهور کنی در میانه ای

مثل آقتابی که کور کورانه ، هر روز تمام طول پنجره را طی می کند

بی آنکه دستی از پشت پرده ، تکرار احمقانه اش را به رویش بیاورد.

كمي دروغ بگو پينوكيو ....

دروغ هاي تو قابل تحمل تر بود !

به خاطر کودکي بود و شيطنت ...

به خاطر اين بود که دنياي آدمها را تجربه نکرده بودي

که ببيني يک دروغ ، چه ها ميکند !!

اين جا آدمها دروغشان به بهاي يک زندگي تمام ميشود !

به بهاي يک دل شکستن ...

اينجا دروغ ها باعث مرگ عشق و اعتماد ميشود

اين جا آدم ها دروغ هاي شاخ دار مي گويند

بعد دماغ دراز خود را جراحي پلاستيك مي كنند !!!

اينجا آدمها عشق را با دست پس مي زنند

و با پا پيش مي کشند !

حيف از عشق که زير دست و پاست ….

كمي دروغ بگو پينوكيو ....